پژمان بازغی: دبیر جشنواره فیلم فجر نمی‌شوم

 

حدود دو ماه پیش رضا بختیاری تهیه‌کننده برنامه با من تماس گرفت. با توجه به آشنایی قدیمی که با او داشتم، به من پیشنهاد این برنامه را داد. نمونه‌ای از برنامه را که ضبط کرده بودند. من آن را دیدم، خیلی خوشم آمد. به دلیل اینکه خودجوش کارهایی را انجام می‌دهند که شاید اگر نمونه خارجی آن را ببینیم، بگوییم چقدر کارهای عجیب و غریبی است؛ اما در همین ایران خودمان با این طبیعت هم می‌توانیم کارهای بهتری را شاهد باشیم. به خاطر همین پیشنهاد حضور در برنامه «چند درجه؟» را پذیرفتم.

 

صددرصد. یکی از دلایل آن علاقه شخصی خودم به ورزش بوده است. فکر کردم این نوع ورزش‌ها خیلی مهجور مانده‌اند و جای آن‌ها در کشور خیلی خالی است و همیشه الگوبرداری آن خارجی است. در حالی که ما می‌توانیم این نوع ورزش‌ها را بین نوجوانان و جوانان ترویج دهیم و به آن‌ها آگاهی بدهیم که می‌توانیم در کشور خودمان با حداقل امکانات کارهایی را انجام دهیم.

 

بله، بیشتر هدف برنامه همین است.

 

به این شکل اجرا نداشتم و هیچ تصوری از این برنامه ندارم که چگونه قرار است پیش برود (خنده).

 

این برنامه کاملاً دلی است و باید ببینیم این موضوع چطور توسط اعضای گروه نمود پیدا می‌کند.

 

در برنامه بخش‌هایی که قبلا ضبط شده را خواهیم دید.

* هم‌فکری شما با گروه چگونه بوده است یا اینکه هر کس براساس تخصص خود عمل کرده است؟

 

طراحان برنامه، 60 عنوان مشاغل خطرناک و ورزش‌های هیجانی را در نظر گرفته‌اند که می‌خواهیم آ‌ن‌ها را معرفی کنیم. مثل کسانی که در برج‌های بلند کار می‌کنند. شرایط و احساس آن‌ها را خواهیم گفت و اینکه چقدر مردم ما با این مشاغل آشنا هستند و برنامه «چند درجه؟» صرفاً ورزشی نیست. به واسطه همین ورزش در شبکه نسیم تولید می‌شود و ما به مشاغل مختلف می‌پردازیم و شغل‌های پرهیجان را معرفی کنیم.

 

آنقدر تفاوت دارد که نمی‌دانم چه باید بگویم (خنده)

 

در استودیو اینطور نیست؛ ولی بیرون از آن صحنه‌های اکشن را شاهد هستیم. چند مصدوم هم داشتیم. بالاخره سختی خاص خودش را دارد.

 

خیر، به خاطر اینکه آن‌ها خیلی تخصصی است و در شهرهای مختلف برگزار شده است، متأسفانه من نتوانستم بروم. چرا که امسال مشغول چند کار بودم؛ اما بچه‌های گروه شبانه روز کار کردند و چون من با آن‌ها در تماس بودم، در جریان هستم که سعی کردند با حداقل امکانات حداکثر کیفیت را داشته باشند.

 

به هر حال جشنواره فیلم فجر مهمترین اتفاق سینمایی کشور است. همه تلاش یکساله سینماگران را قرار است به نمایش بگذارد. معیار هیئت داوران سلیقه است و ما نمی‌توانیم میزان و معیاری برایش در نظر بگیرم؛ اما اگر قرار است یک سینمای ملی داشته باشیم بایستی یک مقدار توجه کافی به بخش خصوصی که با مشقت فیلم می‌سازد، داشته باشیم. خود من امسال سه چهار فیلم کار کردم که در بخش خصوصی کار شده است. می‌دانم که با چه مشکلاتی سرمایه‌گذار جذب کردند؛ اما متأسفانه در بخش مسابقه راه پیدا نکردند.

 

عرض کردم واقعاً سلیقه است. همسرم و آقای شفقی فیلم «هلن» را تهیه کردند که به جشنواره راه پیدا نکرد. همچنین «خانه دیگری» بهنوش صادقی و «من و شارمین» و «مدعی» که خود من در جریان جذب سرمایه‌گذار آن‌ها بودم، هم در جشنواره به مسابقه راه پیدا نکردند. به هر حال باید یک راه حل در جشنواره طراحی شود که کمکی به سینمای ملی ما باشد و فیلم‌هایی که از نظر هیئت داوران نتوانستند در بین فهرست 22 فیلم باشند، بتوانند نمایش داشته باشند؛ چه در استان‌ها و تهران یا کاخ جشنواره که هم لبخندی بر لب تهیه‌کننده بخش خصوصی بیاید و هم امیدی به آینده کارگردانان فیلم‌اولی باشد.

 

دبیری جشنواره کار سختی است. واقعاً با 160 فیلم سینمایی که در طول سال ساخته می‌شود، علاوه بر تقابل با 160 سلیقه مختلف، با 160 انتظار هم مواجه هستیم. به نظرم دبیری جشنواره کار سختی است، هیچ وقت حاضر نیستم دبیر جشنواره فیلم فجر شوم. آقای حیدری جوان هستند. فکرهای بزرگی در ذهن دارد. از گفتگوهایش می‌توانیم متوجه شویم که می‌خواهد به سینمای ایران کمک کند. ما هم باید کمک کنیم. اینکه مدام اعتراض کنیم، طبیعی است که اتفاقی نمی‌افتد.

 

(خنده) من که آدم بی‌رودربایستی هستم. اما به طور کل نقد در سینمای ما دچار مشکل است. حالا نمی‌خواهم جسارت بکنم نسبت به نسل جدید، ولی فکر می‌کنم دانش‌ آن‌ها یک مقدار به سینما کم شده است. خیلی سطحی به فیلم نگاه می‌کنند. سینما بخش‌های مختلفی دارد. حتی ما سینما را در هفت هنر می‌شناسیم. اصولاً نقدهایی که من می‌خوانم، بیشتر درباره فیلمنامه است. به ساختار فیلم، بازی‌های فیلم، موزیک، تصویر و فیلمبرداری توجه نمی‌کنیم. به نظر من نقد منصفانه در سینما کم شده است.

 

اصولاً نقد خوشایند کسی نیست؛ ولی تا نقد نباشد، پیشرفتی هم صورت نمی‌گیرد.

 

بسیار خوب است. هر آنچه که در حوزه نمایش است، حق هر کسی است که آن را تجربه کند. چه در سینما که خیلی از بچه‌های تئاتر را می‌بینیم. بچه‌هایی که موفق هستند و برخی ناموفق که تجربه‌هایی داشتند. همچنین در تئاتر هم همینگونه است. خیلی از بازیگران سینما تئاتر را تجربه کردند، موفق بودند و پشت هم کار کردند و توانستند مخاطب خود را پیدا کنند و خیلی‌ها هم برعکس مثل من که جرأت نداشتند، هیچ وقت تئاتر کار کنند و این نشان از عدم علاقه من به تئاتر نیست، بلکه فکر می‌کنم در این حوزه آنقدر توانایی ندارم که بتوانم بروم و کار نمایش را انجام دهم.

 

این سؤال را باید از سیاست‌گذاران سینما پرسید. فیلم‌های اول خیلی فیلم‌های با اشتیاق و با ذوقی هستند. می توان گفت حاصل فکری یک فیلم‌ساز جوان است که سال‌ها تجربه کرده، درس خوانده تا فیلم اولی خود را بسازد. تلاش بسیار شده است که اکران مناسب داشته باشند و اگر این اتفاق رخ بدهد، می توانیم به آینده سینما امیدوار باشیم.

 

سرمایه‌گذاری آن‌ها محدود است. خیلی از فیلم‌اولی‌ها سعی می‌کنند از خارج از سینما سرمایه‌گذار پیدا کنند و بتوانند فیلم خود را بسازند و زمانی که در اکران نمایش خوبی ندارند، عدم اعتماد برای سرمایه‌گذار پیش می‌آورد.

 

بی معرفتی ماست. فراموش کاری انسان و واقعاً حیف است. ما گنجینه‌های بزرگی در هنر کشور در عرصه موسیقی، تئاتر، سینما، نقاشی، هنرهای تجسمی داریم ولی توجه به آن‌ها نیازمند این است که دولت حمایت کند تا آثار آن‌ها به نمایش گذاشته شود و از آن‌ها دلجویی شود.

* اگر بخواهید یک تلنگر به فضای کاری خود داشته باشید در چه موردی است؟
 

ما از دولتمردان در وزارت ارشاد و شهرداری‌ها می‌خواهیم که فضای فرهنگسراها و پردیس‌ها را بیشتر کنند. وقتی فضا بیشتر باش،د اکران و نمایش بهتر و برگزاری هنرهای تجسمی شکوفاتری را خواهیم داشت و نباید تمرکز همه آنها در تهران باشد. بلکه خوراک فرهنگی که در شهرستان‌ها داریم خیلی کمرنگ است.