آیا می شود به بهانه وجود آزادی در فضای عمومی روزه خواری کرد؟

با فرا رسیدن ماه ضیافت الهی مردم بیش از پیش خود را برای روزه داری و عبادت در راه بندگی خداوند متعال آماده می کنند و سعی می کنند با پرهیز از خوردن آشامیدن در روزهای ماه مبارک رمضان نوعی خود سازی فردی و اجتماعی را دنبال کنند .

به گزارش حدیدنیوز، با فرا رسیدن ماه ضیافت الهی مردم بیش از پیش خود را برای روزه داری و عبادت در راه بندگی خداوند متعال آماده می کنند و سعی می کنند با پرهیز از خوردن آشامیدن در روزهای ماه مبارک رمضان نوعی خود سازی فردی و اجتماعی را دنبال کنند .

در این مسیر برخی افراد نیز متاسفانه به دلیل برخی شرایط شخصی که میلی به روز گرفتن در این ماه ندارند بدون رعایت کردن حرمت رمضان و شرایط ویژه این ماه در میان مردمان کشور های اسلامی هنجارهای ویژه ماه مبارک را رعایت نمی کنند وباعث ناراحتی و آزرده خاطر شدن روزه داران می شوند، روزه خواری در ملاعام چه با دلیل و چه بدون دلیل سیمای پسندیده ای در جامعه اسلامی ایران ندارد و بنا به اعتقاد بسیاری نوعی سلب آزادی در یک جامعه اکثریتی روزه دار محسوب می شود .

اعمال ماه مبارک رمضان به برکت توصیه های قرآنی و کلام اهلبیت(ع) و عمل مسلمین در یک پروسه زمانی چندین قرن علاوه بر ارزش و هنجار دینی تبدیل به یک سنت اجتماعی شده است به همین خاطر سبک زندگی مسلمین در در ماه رمضان آرم آرام فضا را به سمت آسان تر شدن انصاف و خویشتن داری فراهم کرده است حال اگر این هنجار ها بخواهد به علت بی توجهی عده ای قلیل که در فضای کنونی به صورت آشکار ظاهر می شوند شکسته شود تکلیف چیست؟

به طور کلی دو مانع اساسی مانع اجتماعی و یک مانع قانونی برای هنجارشکنی در ماه مبارک رمضان وجود دارد که روزه خواری در ماه رمضان خلاف دین و هتک حرمت این ماه مبارک خلاف فضای عمومی جامعه اسلامی ایران است و از طریق منع اجتماعی با ان مقابله خواهد شد در این مورد منع اجتماعی تاثیر بیشتری از منع قانونی دارد.

در منع اجتماعی اگر فردی در ملاء عام روزه خواری کند (چه با عذرشرعی و چه بدون عذر شرعی زیرا از دلیل روزه خواری یک فرد مطلع نیستند) نگاه ها به وی معنی دار خواهد شد البته در برخی مکان ها این امکان وجود دارد که دلیل روزی خواری مشخص باشد مانند ترمینال های مسافربری که غالب افراد در این مکان ها مسافر هستند البته باز هم باید در این مکان ها به دلیل آموزه های دینی مراعات شود که این کار هتک ماه رمضان و روزه خواری محسوب نشود.فشار اجتماعی بر فردی که هنجار ماه رمضان را مراعات نمی کند زیاد خواهد شد و در نتیجه جامعه با او مقابله خواهد کرد.

در برخی موارد مشاهده می شود که افرادی با تکیه بر شعار آزادی در دین سعی می کنند روزه خواری خود در ملا عام را توجیه کنند و با نحوی طلبکارانه به روزه داران توهین کنند که باید در این مورد متذکر شد کسی که آزادی را چنین استدلال می کند که هنجار شکنی را آزادی بیان می داند به دنبال توجیه عمل گناه خود است ، بطور مثال فردی اعلام می کند که من آزادم و در ملاء عام می خواهم خودکشی کنم آیا قوانین عمومی جامعه چنین اجازه را به فرد میدهد؟ مسلما در تمامی جوامع چنین اجازه ای را به فرد نمی دهد فردی که از امنیت در جامعه اسلامی استفاده می کند باید به همه قوانین و هنجارهای آن احترام بگذارد.

فردی که می گوید آزاد است "من خودم آزادم " را از کجا اورده است؟ در اصل اسلام در دین داری فردی و در عالم ذهنی انسان آزاد است اما روزه خواری در ملاء عام از حالت فردی به حالت اجتماعی در آمده است فردی که دین دار نیست میتواند در خانه خود و در خلوت خود روزه خواری کند که اگر روزه خواری بدون عذر باشد گناه برایش نوشته می شود اما اگر چنین کاری را در اجتماع انجام دهد حقوق افراد دیگر را در جامعه را زیر پا گذاشته است. http://hadidnews.com/vdcg7q9x.ak9ww4prra.html

منبع : تهران پرس

فردی که دیابت داره و وقتی زیاد گرسنه بشه حالش بد می شه، فردی که میگرن داره و اگه تشنه باشه سردرد می گیره، کس که زخم معده داره و نباید گرسنگی بکشه . . . و هزاران دلیل پزشکی دیگه . چرا این افراد باید عذاب بکش برای اینکه فرد روزه دار خدای نکرده هوس چیزی نکنه ؟ بعدشم اگه کسی که روزه داره بقیه جلوش چیزی نخورن پس تمرین ایمان و اراده کجای فلسفه این روزه داری قرار داره؟