در خانواده با خنثی کردن اثر محوری مرد و متزلزل کردن جایگاه او، بی تعهدی به همسر افزایش می یابد.
تاریخ انتشار :چهارشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۱ ساعت ۱۹:۰۲
از طرفي احساس وفاداري مرد به خانواده و احساس فداكاري او براي همسرش با ميزان وابستگي همسر به او نسبت مستقيم دارد. يعني هرچه زن به مرد بيشتر اتكا كند، احساس وفاداري شوهر و فداكاري او براي خانواده بيشتر مي شود و بالعكس.
نتايج آخرين تحقيقات درباره ي علل طلاق در ايران نشان مي دهد عليرغم اينكه حق طلاق در قوانين با مرد است، ولي ميزان درخواست طلاق توسط زنان(۴۸ درصد) بيش از دو برابر درخواست طلاق توسط مردان(۲۳ درصد) است!
البته نگران كننده ترين بخش ماجرا طلاق هاي توافقي(۲۹ درصد) است كه اتفاقا بيشتر در خانواده هاي تحصيل كرده و زنان شاغل جريان دارد. به نظر مي رسد اين نمونه از طلاق هاي كه ناشي از تحول ادراك هويتي است با اشتغال زنان نسبت مستقيم دارد.
شاید برخی تصور کنند اشتغال زن او را در موقعیتی مساوی با مرد قرار می دهد، این در حالیست که بجای تساوی، "تشابه" اتفاق می افتد. تشابه موقعیت زن و مرد نتیجه ای جز فشار مضاعف به زن ندارد. در واقع با مشابه شدن موقعیت زن و مرد تکالیف خاص زنانگی از بین نمی رود بلکه به تکالیف قبلی اضافه می شود. مثلا مادری و مدیریت خانه از اموری است که از عهده ی مرد خارج است. به این معنا که اساساً ویژگی های فیزیولوژیک و روانشناختی مردان چنین امکانی را به او نمی دهد. حال اگر بگویید که زنان را هم بخاطر موقعیت مشابه با مردان از این امور معاف می کنیم طبعا از سبک زندگی ایرانی-اسلامی فاصله گرفته اید چراکه زن در تربیت و فرهنگ اسلامی اصالتاً همسر و مادر است و نه یک کنشگر اجتماعی؛ و اگر بگویید زن علاوه بر حضور فعال اجتماعی وظایف اختصاصی اش را هم انجام دهد نتیجتاً او را به تکلف و زحمت دوچندان انداخته اید.
بنابراین روشن است که اگر قائل به گسترش سبک زندگی ایرانی- اسلامی باشیم باید اموری را که اصالت دارند از اموری که بالعرض و اقتضائی و از سر اضطرار اند تفکیک کنیم.
اشتباه دیگر این است که برخی اشتغال زنان را جزء "حقوق" می دانند. یعنی می گویند این "حق زن" است که شاغل باشد. این مغالطه ای است که میان حق و تکلیف ایجاد شده است. مثلا سربازی رفتن یا جهاد کردن تکلیف است، چرا هیچ فعال حقوق زنی میتینگ برگزار نمی کند که سربازی برای زنان هم اجباری شود؟!
اشتغال هم تکلیف مرد است. در واقع زن واجب النفقه است. یعنی مرد مکلف به کسب درآمد برای مدیریت اقتصادی خانه در برابر حضور زن در منزل است. زن هیچ تکلیفی به کسب درآمد ندارد و اگر هم درآمدی کسب کند به هیچ وجه الزامی به خرج کردن آن در امور جاری زندگی ندارد. این یک موازنه حقوقی است. زن می پذیرد که در خانه ی مردی به عنوان همسرش حاضر باشد و مرد هم مکلف است که تمام مخارج زندگی او را اعم از خوراک، پوشاک، بهداشت و... بپردازد.
این موازنه در نظام های حقوقی دیگر صورت دیگری دارد. مثلا زن در فرانسه فقط واجب النفقه نیست. بلکه مرد هم واجب النفقه است! یعنی زن و مرد شریک زندگی نیستند بلکه شریک تجاری و جنسی اند. این هم نوعی موازنه است. به این صورت که اجازه ی اشتغال زن بدست همسرش نیست در عوض واجب النفقه هم نیست. زن در فرانسه اصالتا یک کنشگر اجتماعی مانند مرد است. بنابراین درمورد شیوه ی همسری یا مادری ، خودش تصمیم می گیرد. از طرف دیگر او چون از طرف شوهرش پشتیبانی اقتصادی نمی شود همیشه با نگرانی از آینده اش ترجیح می دهد فرزندی نداشته باشد و به اشتغالشان بیش از مدیریت زندگی خصوصی شان متعهد باشند. مردها هم طبعا تصمیم می گیرند بجای ازدواج که آنها را به هر ترتیب به تعهداتی پایبند می کند، زندگی های غیرمتعهدانه با زنان را برگزینند. به این ترتیب طبق آمار در فرانسه غالبا بجای ازدواج ، کنکوبیناژ اتفاق می افتد. کنکوبیناژ نوعی زندگی زناشویی خارج از تعهدات حقوقی و مذهبی است. یعنی زن و مرد برای مدتی پارتنر های خود را انتخاب می کنند و نیاز های جنسی شان را برآورده می کنند و بعد هم مطابق تذوق و تنوع طلبی شان تغییرش می دهند.
حرف هایی که گفتیم دو نوع سبک زندگی است؛ دریکی زن اصالتاً همسر و مادر است و بنا بر اقتضائاتی حضور اجتماعی اش مشابه مرد می شود، و در دیگری زن اصالتاً مشابه مرد یک کنشگر اجتماعی است با همان نقش ها، و نقش های اختصاصی و تخصصی زنانه را وا می گذارد.
ممکن است برخی ما را به واقعیت های امروز جامعه توجه دهند که مردان ایرانی هم مشابه مدل های فرانسویشان از زنان سوءاستفاده می کنند. نمونه های غیرمرغوب برای همه ی استدلال ها دردسر سازند. ولی نکته ی مهم این است اتفاقا همین نمونه های غیرمرغوب وطنی بیش از همه چیز ناشی از توسعه ی سبک زندگی غیر ایرانی متولد شده اند. بد نیست توجه کنیم که اتفاقا نمونه های غیرمرغوب بیش از دیگران طرفدار حضور پررنگ و بی قاعده ی زنان در نقش های مردانه و ترک خانه هستند. چون به این ترتیب زمینه ی سوءاستفاده های مردانه بیشتر فراهم می شود.
پ ن ۱: اين موضوع را در رساله ي دكتري ام بطور مفصل مطالعه كرده ام. منابع هم همانجاست. انتظار نداريد كه همه ي بحثها و نمودارها و منابع را يكجا در يك متن وبلاگي بنويسم! نوشتم كه ان شاءالله سرآغاز يك تامل براي اهلش باشد.
پ ن ۲: كلا از حالا به بعد هر از گاهي بخشهايي از رساله ام را بطور بسيار خلاصه منتشر مي كنم. موضوع اصلي رساله اتفاقا ناظر به حوزه سبك زندگي جوانان ايران معاصر است.
پ ن ۳: لطفا در خصوص همين موضوع بحث كنيد نه موضوعات ديگر. طبعا من درباره ي موارد ضروري اشتغال زنان مثلا مشاغل خاص زنان يا زنان سرپرست خانوار يا ... حرف نزدم. حرفم اين است كه اشتغال زنان اصالت ندارد بلكه خلاف اصل است و دليل لازم دارد. http://hadidnews.com/vdcd.j0j2yt0jja26y.html
hadidnews.com/vdcd.j0j2yt0jja26y.html
سمانه
بنده یک زن جوان ولی سرپرست خانوارم .اوایل به کار علاقه داشتم ولی هرچه تجربه یکارهای فرهنگیم بیشتر شد مصادیقی را که بیان کردید بیشتراحساس کردم .در حال حاضر علیرغم میل باطنیم کار می کنم در حالی که ناگزیر به کارم .در جامعه ما به آن جهت که متاسفانه زنان حضرند منشی تلفنی باشند ولی خانه دار نباشند با هر بی حرمتی کنار میان حق ما که مجبوریم برای تامین معاش کار کنیم ضایع میشه
