تنش نشست خبری وزارت بهداشت با عذرخواهی پایان یافت؛ اما این پرسش میماند: مرز پرسشگری و حرمت گفتوگو کجاست؟ این یادداشت بر اجرای پروتکل نشستها، آموزش ارتباطات بحران و تقویت حمایت صنفی تأکید دارد.
رخداد اخیر در نشست خبری وزارت بهداشت، با درگیری لفظی میان معاون وزیر و یک خبرنگار آغاز شد و با عذرخواهی سریع مقامها پایان یافت، این واکنش قابل تقدیر است چون نشانه پذیرش مسئولیت و آمادگی برای اصلاح است؛ اما نباید ما را از بررسی ریشهها و اصلاح روشهای ارتباطی بازدارد.
سوی مثبت ماجرا، پاسخگویی فوری و تلاش برای بازسازی اعتماد عمومی بود. اگر این رویکرد با اقدامهای پایدار همراه شود، میتواند فضای شفاف و محترمانهای بسازد و پیام روشنی درباره احترام به سرمایه انسانی (بهویژه خبرنگاران) ارسال کند، در مقابل، عذرخواهی بدون برنامه مشخص، به جبرانی کلامی تقلیل مییابد و از تکرار خطا جلوگیری نمیکند.
در بخش ضعفها، بهکارگیری زبان توهینآمیز (حتی اگر تحت فشار لحظهای باشد) کرامت فردی و اعتماد عمومی را مخدوش میکند؛ آن هم در حوزه حساسی مانند سلامت روان که پاسخگویی دقیق، آرام و حرفهای میطلبد، همچنین مدیریت نشست از نظر زمانبندی، نوبتدهی و هدایت پرسشها ناکافی بود، مجری و تیم اجرا باید مسیر گفتوگو را بر موضوعات اصلی نگه دارند و از تنشهای بیهوده پیشگیری کنند.
خبرنگاران نیز مسئولیت حرفهای دارند، پرسشگری برای روشنکردن واقعیت و افزایش آگاهی عمومی است، نه تولید جنجال. تکیه بر سند و عدد، طرح پرسشهای روشن و مرتبط، و پرهیز از القای نیت یا حاشیهسازی، مرز میان کار حرفهای و جلب توجه را روشن میکند.
رشد رسانههای زرد چالش دیگری است. طرح پرسشهای نامرتبط یا تحریکآمیز به کیفیت نشستها لطمه میزند. راه درست، محدودکردن پرسش نیست؛ اجرای قواعد روشن است: نوبتدهی شفاف، رعایت زمان، پایبندی به موضوع و مدیریت قاطع اما محترمانه رفتارها.
نهادهای صنفی و اتحادیههای رسانهای باید پشت خبرنگاران بایستند: حمایت فوری در موقعیتهای پرتنش، آموزشهای مستمر، و سازوکارهای روشن برای رسیدگی به تخلفات، اینها هم از حقوق خبرنگاران صیانت میکند و هم به اعتبار رسانهها و شفافیت عمومی کمک میکند.
این رخداد هشداری جدی است: اعتماد عمومی زمانی پایدار میماند که «پرسشگری حرفهای» و «پاسخگویی محترمانه» همزمان نهادینه شود. با سه گام عملی؛ اجرای پروتکل نشستهای خبری، آموزش ارتباطات بحران برای مدیران و خبرنگاران، و تقویت سازوکارهای حمایت صنفی میتوان از تکرار رخدادهای مشابه جلوگیری کرد و سطح گفتوگوی عمومی را از هیجان لحظهای به محتوای سنجیده ارتقا داد.