با وجود ۳ هزار بنای تاریخی در تهران، کمتر از نیمی از آنها ثبت ملی شدهاند.
وقتی صحبت از قلب تاریخی تهران میشود، همیشه یک تناقض بزرگ وجود دارد. آیا این بناها گنجینههای هویتی هستند که باید حفظ شوند، یا صرفاً بافتهای فرسودهای که مانع توسعهاند؟این پرسش، نبردی پنهان میان متولیان میراث فرهنگی و برخی نهادهای عمرانی است؛ نبردی که سرنوشت صدها خانه، عمارت و کوچه قدیمی را تعیین میکند.
در همین زمینه، 3 هزار بنای تاریخی در تهران وجود دارد که تنها کمتر از نیمی از آن ثبت ملی شدهاند. محسن سعادتی، معاون میراث فرهنگی استان تهران، گفته بود که تنها در سال گذشته ۱۳ بنای تاریخی در تهران به ثبت ملی رسید تا مجموع آثار ثبتشده این شهر به عدد ۴۳۴ اثر برسد.
تضاد معنایی؛ فرسوده نیست، تاریخی است
اما در مقابل این روند ثبت، مشکلاتی نیز وجود دارد که گاهی ثبت آثار را با چالش مواجه میکند. علی دارابی، قائممقام وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایعدستی، در گفتوگو با فارس، میگوید که چالش اصلی آنجاست که بسیاری از مدیران عمرانی، بافت تاریخی را با بافت فرسوده یکسان میدانند.
وی تأکید کرد: بافت فرسوده ممکن است نیازمند نوسازی و حتی تخریب باشد، اما بافت تاریخی، ماهیتی متفاوت دارد و واجد ارزشهای فرهنگی و هویتی است که باید با دقت حفظ شود.قائممقام وزیر میراث فرهنگی هشدار داد که برخی همکاران در شهرداریها بر این باورند که میتوانند در چارچوب قوانین تسهیلگر بافتهای فرسوده، اقدامات عمرانی مانند تخریب یا نوسازی را در بافتهای تاریخی انجام دهند.
کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند که فرآیند ثبت آثار تاریخی و فرهنگی، فرآیندی پیچیده است. به همین دلیل، بسیاری از بناها و یادگارهای ارزشمند بهموقع در فهرست آثار ملی یا جهانی قرار نمیگیرند. این تأخیر در ثبت رسمی، نه تنها روند حفاظت و نگهداری از آنها را دشوارتر میکند، بلکه خطر تخریب، تغییر کاربری و حتی نابودی تدریجی این میراث گرانبها را افزایش میدهد.
پایان پیام/ http://hadidnews.com/vdcfmxdj.w6d0eagiiw.html