مردم تبریز او را با لقبی صدا میزدند که حقیقتی بزرگ در خود نهفته داشت: «امام جمعه شنبه تا جمعه». نه یک شعار که شرححال مردی که منبرش تنها به جمعه محدود نمیشد. او در کوچههای تنگ حاشیه، در کنار کارگران، پدران داغدیده و کودکان بیپناه، هر روز هفته را با مردم زندگی میکرد.