نه آن پاس گل زیبا، نه آن شوت ویران کننده، نه آن دوندگی‌های بی‌پایان و نه آن دست زخمی، هیچکدام به اندازه لحظه‌ای که توجه تک عکاس ایرانی حاضر در ورزشگاه بوریرام را به خود جلب کرد، ارزشی نداشت.
تاریخ انتشار :شنبه ۳۰ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۱۳:۱۵
ثانیه‌ای که عشق را میان دستانش به فوتبال ایران یادآور شد. پروانه‌ای که از بخت شوم به زمین چمن آنجا رسیده بود و هر استوکی می‌توانست عمر کوتاهش را تمام کند و دستان خسته آندو او را به گوشه‌ای دیگر از دنیا برد.
این صحنه ماندگار و رفتار انسانی پسر نیک ایران، بسان لبخندیست به این فوتبال پر حرص و طمع که برای ریالی بیشتر به هیچ اخلاقی پایبند نیست. به شعارهای پر از خالی و دعواهای زرگری، به شنیده می‌شود های بی اساس، به بی‌رحمی‌های بی‌پایان، به ریختن آبروی هر انسان!
رفتار آندوی عزیز، بهترین پیام برای شعار جوانمردانه فیفا بود، به شیطنت تایلندی ها و به خودمان که عشق را میان این هیاهو به خاک سپرده ایم. خسته نباشی برادر « مسیحی» http://hadidnews.com/vdcaeanu.49nme15kk4.html
hadidnews.com/vdcaeanu.49nme15kk4.html
منبع : روزنو
