>>>پايگاه خبری تحليلی حديد نيوز 25 شهريور 1392 ساعت 14:19 http://www.hadidnews.com/news/25567/عرفان-سرخپوستی-نقش-اصلی-مواد-مخدر-بالا-رفتن-مراتب -------------------------------------------------- جادوگری در رویارویی با آیین‌های توحیدی عنوان : عرفان سرخپوستی و نقش اصلی مواد مخدر برای بالا رفتن در مراتب آن -------------------------------------------------- جادوگری علاوه بر اسلام در مسیحیت نوعی کفر تلقی گردیده و در متون کهن یهود نوعی بت‏پرستی یاد ‏شده است . متن : به گزارش حدیدنیوز، عرفان ساحری یا سرخپوستی که در کشور ما با نام کارلوس کاستاندا گره خورده، ادعای عرفان و معناگرایی دارد. انسان های خداخواه انتظار دارند اگر مرامی ادعای عرفان دارد به خدا دعوت کند و مبنای کار خود را عقل و اندیشه قرار دهد. باید دید آیا در عرفان ساحری، خدا مورد تأکید است؟ آیا عقل و اندیشه مقدس شمرده می شود؟ در عرفان ساحری، خدا یا وجود ندارد و یا دارای چنان نقش ضعیفی در نظام اعتقادی این مکتب است که سالک به خدا و نیروهای او و قدرت او کمترین توجهی ‏نمی کند درکتابهای کاستاندا، به ندرت به نام خدا بر‏می‏خوریم از پیامبران الهی هیچ یادی نمیشود و طبعاً، برای ادیان الهی و برنامه وحیانی اداره زندگی بشر سهمی لحاظ ‏نمی‏گردد . در نگاه دون‏خوان(پیر این فرقه که در کتاب های کاستاندا سرگذشت وی روایت شده است)، "خدا در حوزۀ تونال قرار می گیرد، نه در حوزه ناوال. حوزه تونال همان بخشی از هستی است که ناشی از خیال‏پردازی های ماست و از حقیقت بهرهای ‏ندارد. خداوند بخشی از تونال ماست. تونال همه چیزهایی است که فکر‏ می کنیم دنیا از آن چیزها تشکیل شده است، از جمله خداوند". وی به صراحت می‏گوید: تونال نمی‏تواند چیزی را خلق کند. ناوال خدا نیست؛ چون خداوند بخشی از تونال شخصی و تونال زمان‏هاست خدا، بخشی از تونال عصر ماست و بیش از این مفهومی ندارد . دون‏خوان ترجیح ‏میدهد ریشۀ نیروهای عالم را موجودی نمادین به نام عقاب معرفی‏ کند؛ اما اسمی از خدا نبرد. وی و شاگردش از این‏که برای خدا در تاثیر و تاثرات طبیعت سهمی قائل شوند، به شدت اجتناب می کنند . علت روشن است؛ منجی در عرفان ساحری، ساحر و جادوگر است؛ نه رسولان الهی. نمایندگان خدا جای خود را به شمنها میدهند و جادوگر بر مسند نبوت تکیه‏ میزند و تمام کارکردهای رسالت، که همان قدرت نجات انسانها و وعدۀ فلاح و رستگاری به آدمیان است، به ساحران نسبت داده می شود. مرام ساحری از این جهت نه تنها به آیین شیطان‏گرایی بسیار شبیه است، که مکمل و یا مقدمۀ آن است چرا که در هر دو، تصویری دو قطبی از هستی نشان‏ داده‏ می‏شود، نه تک‏قطبی و توحیدی در این نظام دو‏قطبی، قوای شر در عرض خدا ظاهر شده و حتی شکست نیروهای خیر به تصویر کشیده میشود و غلبه با نیروهای شر و قدرت‏های شیطانی است. به‏گونه‏ای که جهان مملو از نیروهایی معروفی‏ می‏شود که قادرند بدون تبعیت از اراده خداوندی، به تصرف در تار‏ و ‏پود هستی اقدام کنند. یکه‏تازی و خودمختاری این قدرت‏ها چنان‏است که گویا خدا هم به گوشه‏ای خزیده و به تماشای هنر‏نمایی این قدرت‏ها بسنده ‏نموده‏است! کوتاه‏سخن آن که عرفان ساحری را باید عرفان ضد‏ خدا دانست، یا دست‏کم عرفان بی خدا. قوای عقل، وهم و خیال هرکدام در ساحت وجودی انسان جایگاهی ‏دارند و در رشد و ترقی معنوی انسان سهیماند و بخشی از مراتب شکوفایی روحی انسان به کارکرد این قوا مربوط میشود. آن‏چه در عرفان ساحری به صورت برجسته دیده ‏میشود عقل‏ستیزی است؛ آن‏هم به بهانۀ دست‏ یافتن به بطن عالم! در این مرام، عقل کنار گذاشته ‏میشود و آن چه به عنوان جای گزین معرفی‏ می گردد "شاه‏بیت" در بسیاری از گفتوگوهای کاستاندا و دون‏خوان، توجه به احساسات است و فصل‏الخطاب، ناکارامدی عقل و ناتوانی برهان است؛ به گونهای که دریافت های قوای حسی هم مورد تشکیک قرار‏ میگیرد و هر آن‏چه چشم می بیند و عقل تایید ‏می کند، همه درحوزۀ دنیای غیر‏واقعی(تونال) قرار می گیرد . سوالی که به ذهن هر مخاطبی میرسد این است که اگر فرض ‏شود قوۀ وهم بتواند انسان را به حالاتی جدید برساند و به تعبیر کاستاندا انسان را در دنیای ناشناختهها غرق‏ نماید، آیا دنیای جدیدی که به قیمت از اعتبار‏ انداختنِ دریافت‏های حس و درک‏های عقل نمایان می‏شود و از کانال قوه وهم حاصل میگردد می تواند از دنیای حس و عالم عقل، واقعیتر باشد؟ با چه ترازویی کاستاندا اصیل‏تر ‏بودن درک و وهم را نسبت به عقل و عالم محسوسات میسنجد؟ اگر شکاکیت انسان به قوای حسی خود هم سرایت‏ کند، کدام دریافت از تیر‏رس شک در امان ‏می‏ماند؟ بالاخره اصالت را باید به کدام قوه داد؟ به سوال دیگری هم باید پرداخت و آن این‏که حوزه دریافت های قوۀ وهم تا کجاست و اساسا کارآیی و واقع‏نمایی آن چه میزان است؟ اگر بپذیریم که کار ذاتی این قوه نمایشهای غیر منطبق با واقع است، در آن صورت راهبری به دنیای واقعی که کاستاندا ادعا نموده، و در نتیجه نظام معرفتی، که وی عرضه کرده است، از اساس مخدوش خواهد بود . گیاهان قدرت و داروهای روان‏گردان، هم چون پیوت، قارچ، تاتوره و بذر ‏ذرت که کاستاندا شرحی دراز درباره کشت و تربیت و طرز استفاده از آن ها در کتابهایش آورده است؛ همگی با منطق محور قرار‏دادن قوه وهم و به حاشیه راندن قوه درک و تعقل در عرفان ساحری است . عرفان ساحری، به گونه ای وحشتناک به استفاده از گیاهان روان‏گردان و تجربۀ دنیای وهم تشویق نموده است. تخریب جسم و اختلالات روانی و روحی و اختلال سیستم عصبی و تغییر در عمل مغز، کمترین پیامد منفی استفاده از این گیاهان است؛ به طوری که در موارد زیادی رؤیاها و کابوسهای آزار‏دهنده بر زندگی فرد سایه انداخته و آن را به جهنمی تبدیل میکند . به راستی اگر قرار‏باشد با توسل به داروهای توهم‏زا، تجربه عرفانی محقق‏ شود، چه نیازی به شعار بازگشت به طبیعت و اتحاد با طبیعت وجود دارد؟ نکند هدف از تقدس طبیعت و مدح آن، فقط وجود همین گیاهان در طبیعت است! باید پذیرفت که سالک در عرفان ساحری با ورود به فضای وهم، جهان را و در نتیجه غایت هستی و در نهایت خالق هستی را جز وهم نمی‏بیند و چند صباحی با صورتهای خیالیِ خود‏ساخته سرگرم ‏میشود و بازی‏گرفتن همه چیز و بازی دادن خود تنها دستاورد سالک در مرام ساحری خواهد بود ! جادوگری در رویارویی با آیین های توحیدی سنت جادوگری از سنت‏های کهن است که در رویارویی با آیین‏های توحیدی ریشه دارد در قرآن این عمل مذمت ‏شده و در روایات شیعی در مرتبه انکار خدا از آن یاد شده‏ است. جادوگری در مسیحیت، نوعی کفر تلقی‏گردیده و در متون کهن یهود از آن به نوعی بت‏پرستی یاد ‏شده و چنان وانمود‏ شده که هدف اساسی بسیاری از پیامبران بنی‏اسرائیل به نقل متون مقدس یهود، مبارزه با این مرام خطرناک بوده‏است؛ به گونه‏ای که در تلمود، گنجینه دینی کهن یهود، جادوگر مجرم و محکوم است. زیرا که از اوامر تورات میگذرد. در حالی‏که شعبده‏باز با وجودی‏که تایید ‏نمیشود مجرم نیست و بدین‏سان هر نوع سحر و جادو و فال گیری به شدت تقییح و محکوم شده‏، تا جایی‏که جادوگری از اعمال مخصوص بت پرستان قلمداد شده‏‏است. این عمل هرچند واقعی‏است و میتواند واقع‏ شود؛ اما بهرهای از حقیقت(اثر تربیتی و تعالی‏بخش) ندارد سحر نوعی از تصرفات غیر‏عادی را با خود دارد و ورود به دنیایی ناشناخته و جدید محسوب می‏شود. در عین حال نباید از نظر دور‏ داشت که هر گونه ورود به دنیای ناشناخته، رشد‏ دهنده و تعالی‏بخش نیست و گویای گام برداشتن در مسیر رستگاری نخواهد ‏بود. همان‏طور که در زندگی دنیوی هم چندان کارگشا و راه گشا نیست. چنان که دون‏خوان خود به این مهم اعتراف ‏کرده‏است: "در زمانهای گذشته، پس از سالها سر‏ و ‏‏کار ‏داشتن با گیاهان اقتدار، بعضی توانستند به عمل دیدن(بصیرت درونی) دست ‏یابند البته بینندگانی که فقط می توانستند ببینند. آنها با ناکامی روبهرو‏ شدند و هنگامی که سرزمین‏شان مورد تاخت ‏و ‏تاز فاتحان قرار ‏گرفت، آنها نیز مانند هر آدم دیگری بیدفاع ماندند. این فاتحان، تمام دنیای تولتک‏ها را تصرف‏کردند و همه چیز را به خودشان اختصاص‏دادند". در عرفان سرخپوستی هدف سالک، تبدیل شدن به یک جادوگر حرفه ای است. جادوگری که بتواند حتی خود را به موجودات دیگر تبدیل کند بدین سان غایت در عرفان ساحری همان چیزی است که رسولان الهی مأمور بودند با آن به مبارزه برخاسته و ناکارآمدی آن را به مردم گوش زد کنند. به عبارت دیگر آن چه که در ادیان الهی نهایت دوری از خداوند تلقی شده، در عرفان ساحری به عنوان راه نجات و عامل سعادت معرفی می شود. بنابراین باید توجه داشت که عرفان ساحری نه تنها مرامی غیر دینی است؛ بلکه آیینی ضد دینی است که قرار است، قوام بخش یکی از مناسک شیطان پرستی مدرن یعنی اعمال و مناسک جادویی باشد.