پايگاه خبری تحليلی حديد نيوز 5 بهمن 1395 ساعت 17:12 http://www.hadidnews.com/news/34881/گفت-وگو-آتش-نشان-نجات-یافته-پلاسکو -------------------------------------------------- عنوان : گفت‌وگو با آتش‌نشانِ نجات‌یافته از «پلاسکو» -------------------------------------------------- ساختمان ۵۴ ساله تهران در مقابل چشمان هزاران نفر فرومی‌پاشد. تنها دقایقی بعد است که شبکه‌های فضای مجازی تصاویر را منتقل می‌کنند. متن : به گزارش حدیدنیوز، روزنامه قانون در ادامه نوشت: تنها دقایقی بعد از انتشار این عکس خبرگزاری ایسنا بود که هشتگ #تهران_بی_دفاع، در فضای مجازی به راه افتاد. هنوز فیلمی از واقعه نبود. تنها این تصویر بود. تصویر مردی که در مقابل هجوم دود و گرد و غبار و فروپاشی سعی می کرد از پرت شدن خود جلوگیری کند. روی این تصویر جملات و مطالب بسیاری نوشته شد، از آتش نشان بی دفاع تا همه تهران ویران مانده در مقابل هجوم درد، از نوشتن برای بی پناهی آتش نشان ها تا جملات و مقالات دیگر. فیلم لحظه فروریختن ساختمان و بی دفاعی آتش نشان از جان گذشته در برابر آن، به ناگاه تلنگری شد بر بی تفاوتی جمعی یک ملت، که گویا این ضربه و این تصویر را لازم داشت تا سربچرخاند و آتش نشانان بی نام و نشان اما دلاورش را نظاره کند. کمتر از 24 ساعت بعد،آن آتش نشانی که در نزدیک ترین فاصله ممکن به پلاسکو مشغول انجام اطفای حریق بود، خبر از زنده بودن خود می دهدو چه عجیب که باز هم از طریق فضای مجازی. سعید کمانی، همان آتش نشانی است که در لحظه فروریختن ساختمان در بلندترین ارتفاع ایستاده بود و آتش را اطفا می کرد. کمانی عکسی از خودش در اینستاگرام منتشر می کند و می نویسد: من زنده ام؛ نگران نباشید. آخرین نرده بان که ستون از بغلش رد شد، من توش بودم. خداوند خواست زنده موندم. اما به من و آقامحمود آسیب جزئی رسیده. ماشین هم آسیب دیده. متاسفانه به چشم، شاهد آوار شدن ساختمان بودم و همکارانم رو در بدترین شرایط دیدم. ما برگشتیم ایستگاه. این عکس تو ایستگاهه. ماشین هم از عملیات خارجه چون آسیب دیده.... آقا محمود همان رفیقش است که با هم ازایستگاه 100 اعزام شده بودند. همان که در عرشه پایین نشسته و به قول سعید کمانی با اینکه می دانسته قریب به یقین، ماندنش به شهادت می انجامیده، حاضر نشده که صحنه را ترک کند، حتی با وجود دستور اکید فرماندهان برای ترک محل. محمود باقری حاضر به مصاحبه نشدو تنها گفت که: آقا سعید بالا بوده و همه چیز را بهتر از من توضیح می دهد. در روز سوم حادثه پلاسکو و در حالی که پیکر آتش نشان ها هنوز از زیر آوار درنیامده به سراغ سعید کمانی رفتیم تا با او در خصوص اتفاقات آن روز گفت وگو کنیم. میان صحبت هایمان بغض می کرد، تند و بی امان. هرجا که می شد از رفقایش می گفت و اینکه دلش آنجاست، کنار رفقایش زیر آوار. از لحظه اعزام به پلاسکو بگویید، اینکه چند نفر و با چه تجهیزاتی به محل اعزام شدید؟ ما دو ماشین داریم که برای عملیات به تمام نقاط تهران اعزام می شوند. این ماشین ها تخصصی هستند و می توانند در عملیات های مربوط به ساختمان های بلند، مورد استفاده قرار بگیرند. روز عملیات، ما بنا براعلام وضعیت عملیات، از طرف ستاد به محل حادثه اعزام شدیم. چندنفر اعزام شدید؟ دونفر بودیم. من و آقای باقری. چقدر طول کشید که به پلاسکو برسید؟ چون بعد مسافت نسبتا خیلی زیاد و از طرفی ترافیک هم بود، فکر می کنم با تمام تلاش هایمان حدود بیست دقیقه طول کشید تا به محل برسیم. وقتی رسیدید با چه صحنه ای مواجه شدید؟ زمانی که از ایستگاه 100 حرکت کردیم فکرش را نمی کردیم که قرار است با چنین ابعاد وسیعی از حادثه مواجه شویم. من و آقای باقری در طول مسیر به شوخی به یکدیگر می گفتیم که موضوع حتما اتفاق کوچکی است و سریع می توانیم به ایستگاه بازگردیم. اما زمانی که از خیابان یادگار وارد خیابان آزادی شدیم با دیدن حجم و وسعت دود،دلهره شدیدی در ما ایجاد شد و فهمیدیم که حادثه خیلی بزرگ تر از آن چیزی است که فکرش را می کردیم. از ولیعصر به بعد هم اسیر ترافیک سنگین این خیابان شدیم و هرچه که جلوتر می آمدیم، ترافیک انسانی و تراکم جمعیت هم باعث افزایش گره ترافیکی می شد. تازه به محل حادثه هم که رسیدیم مردم شروع کردند به ضربه زدن به ماشین. به ماشین شما ضربه می زدند؟ چرا؟ بله چون نمی دانستند این ماشین از کجا اعزام شده و خیال می کردند که در اعزام تعلل کرده و دیر به محل رسیده. وضعیت ساختمان چطور بود؟ کاملا در آتش می سوخت و نیروهای آتش نشانی هم به شدت مشغول کار و اطفای حریق بودند. وقتی رسیدید به محل حادثه، چه وظیفه ای به شما محول شد؟ به دستور مافوق، ماشین را در آنجا مستقر کردیم و کار اطفای حریق یک ضلع ساختمان را به ما سپردند. ما هم بلافاصله و بدون فوت وقت شروع به کار کردیم. اما بعد از مدتی اولین نشانه های ریزش را در ضلع شرقی ساختمان دیدیم. آن زمان بیرون ساختمان بودید؟ بله اما فاصله مان با ساختمان بسیار کم بود،چیزی در حدود دو،سه متر.تمام 54 متر نرده بان را باز کرده بودیم و کار اطفای طبقات بالا را انجام می دادیم. و بلافاصله شروع کردید به اطفای حریق؟ بله. سریعاً شروع به عملیات کردیم تا اینکه متاسفانه اولین نشانه های ریزش پیدا شد. حدوداً چقدر زمان گذشت تا نشانه های ریزش در ساختمان نمایان شد و حس کردید که احتمالا ساختمان فروخواهد ریخت؟ واقعیت این است که چون در حین عملیات بودیم خیلی از دقایق و ساعت خبر نداشتیم. از طرفی در حین عملیات گاهی 10 دقیقه به اندازه چندین ساعت برای مان طول می کشد؛ بس که کار سخت و نفس گیر می شود. مدت زمان زیادی طول نکشید که دستور تخلیه ساختمان آمد اما متاسفانه گویا عده ای از بچه ها در راه پله ها گیر کرده بودند. چون حجم دود غلیظی در راه پله ها وجود داشت. آنجا بود که دستور صادر شد مبنی بر اینکه بالابرها از طریق نرده بان اقدام به خارج کردن افراد از پنجره های ساختمان کنند. بلافاصله بعد از صدور دستور شروع کردیم به خارج کردن بچه ها. اما متاسفانه پشت خیلی از پنجره ها فنس کشیده بودند و همین مانع خروج بچه ها می شد. و بعد چه شد؟ ماندیم و تا لحظه آخر ماشین را تکان ندادیم. گفتیم که جان رفقای مان برای مان با ارزش تر است و اگر قرار به افتادن اتفاقی باشد، برای همه مان می افتد و اگر مقدر باشد که زنده بمانیم هم که خب می مانیم. اما متاسفانه خیلی طول نکشید که مقابل چشمان من، ساختمان فرو ریخت و بچه هایی که پشت فنس ها گیر کرده بودند هم با آن به پایین رفتند. یعنی شما باید ساختمان را ترک می کردید اما ماندید؟ بله. دستور ترک ساختمان آمده بود اما چطور این کار را می کردیم وقتی رفقای مان هنوز داخل ساختمان گرفتار بودند. تعدادشان مشخص نبود؟ نمی شد دقیق گفت. اما فقط در پنجره های مقابل من سه نفر از نیروهایمان برای بیرون آمدن تلاش می کردند. ولی ساختمان خیلی بزرگ تر از این ها بود که تعداد به همین چند نفر محدود شود. یکی از بچه ها پشت پنجره گیر کرده بود و ماسک فیس دستگاه تنفسی اش را سمت من انداخت که به او گفتم چرا ماسک را می اندازی بیرون؟ خودت بیا! آمد؟ پرسید از کجا بیایم؟ گفتم از مغازه کناری می توانی خارج شوی که متاسفانه همان موقع ساختمان ریزش کرد و حتی مکالمه مان نیمه تمام ماند. مردم عادی هم در ساختمان بودند؟ من خودم از مردم عادی کسی را ندیدم. به کمی قبل تر بازگردیم، یعنی همان زمانی که دستور تخلیه ساختمان صادر شد.چه شد که این دستور به نیروها ابلاغ شد؟ خب ساختمان نشانه های ریزش داشت.دوطبقه آخر از فشار خراب شد و کولرگازی ها شروع کردند به ریختن. از طرفی ساختمانی که در حال فروریختن است صدای ریزش از آن به گوش می رسد، صدایی درست مانند خرد شدن و تکه شدن چوب. پنجره هایی که حتی اسیر حریق نبودند، می شکستند و خب تمامی این ها نشانه های ریزش ساختمان است. آن طور که من از نیروهای دیگر شنیدم، بعد از صدور دستور تخلیه ساختمان، تعدادی از کسبه و مردم به داخل بازگشتند که خیلی از نیروهای مان مجبور شدند برای نجات آن ها بازگردند به طبقات ساختمان. این دستور چطور صادر می شود؟ از داخل ساختمان یا بیرون؟ افراد داخل ساختمان و آن ها که بیرون بودند توسط بیسیم باهم در ارتباط بودند و تصمیم تخلیه ساختمان با توجه به مشاهدات از داخل و خارج ساختمان صادر شد. لحظه ریزش چطور بود؟ من بهت زده شده بودم و کاری از دستم برنمی آمد. دو ستون در مقابل مان بود که یکی از آن ها به سمت سبدما آمد و به فاصله سه متر از من رد شد.این صحنه را دیدم با خودم گفتم : تمام شد! حتما به ماشین می خورد و در اثر ضربه از این 54 متر ارتفاع پرت می شویم پایین. ستون دوم هم سمت راست ما افتاد و به عقب ماشین ما برخورد کرد. من همین طور که سرجایم ایستاده بودم، بدنم از ترس قفل شده بودو توان حرکت نداشتم. ستون دوم دقیقا از بغل گوش راننده رد شد. آن لحظه با خودم گفتم این یکی حتما باعث انحراف ماشین می شود و سبب می شود که از این ارتفاع سقوط کنیم داخل حریق. همانجا بود که اشهد خودم را خواندم. ماشین محکم تکان خورد و من را با کمر به زمین زد. من هم که کاملا سست شده بودم و توان انجام کاری نداشتم. سبدی که داخلش بودم مدام لنگر می انداخت و به طرفین تاب می خورد و هر لحظه منتظر آن بودم که مرا داخل حریق بیندازد. در آن لحظات فکر می کردم که حتما راننده ماشین، آقای محمدی هم شهید شده است. بعد چه شد؟ همین تاب خوردن ها ادامه داشت تا درنهایت ثابت ایستاد. بیسیم زدم و همکارم را صدا کردم که:محمود محمود من را بکش بیرون. صدا از بیسیم همکارم نیامد و گفتم که حتما شهید شده است. تمام آسمان را دود و گرد و خاک گرفته بود و چیزی به چشم دیده نمی شد. تنها فریادهای یاحسین به گوش می رسید و صدای گریه بلند بچه ها از پایین. جانی در بدنم نبود و به شدت آسیب دیده بودم. تنها کاری که توانستم انجام دهم این بود که نرده بان اضطراری را باز کنم و با هرزحمتی که بود خودم را به پایین برسانم. رسیدم پایین و دیدم محمود آن لحظه که شاهد افتادن ستون بوده به جای فرار مانده و ماشین را ترک نکرده بود اما تنها کاری که توانسته بود انجام دهد، پناه گرفتن زیر عرشه ماشین بود که همین موضوع جانش را نجات داد.نکته جالب این است که او هم فکر می کرد من در بالا شهید شده ام. وقتی همدیگر را دیدیم باورمان نمی شد که زنده ایم. آن موقعی که ستون 60 تنی پلاسکو به سمتتان می آمد، به چه چیزی فکر می کردید؟ به پدر و مادرم. اینکه بعد از من حال آن ها چطور خواهد بود.تمام زندگی ام مثل یک فیلم و در عرض چندثانیه از مقابل چشمانم رد شد و خیلی از مسائلی که تا قبل از آن برایم مهم بود، در یک آن برایم از ارزش افتاد. وقتی که پایین می آمدید، چه چیزی را می دیدید؟ تا ارتفاع 10 متری از سطح زمین هیچ چیز جز دود و گردوخاک دیده نمی شد.حدود 45 متر را پایین آمدم بدون آنکه چیزی از زمین را ببینم. بعد که از نردبان پایین آمدید با چه صحنه ای مواجه شدید؟ شاید باورتان نشود اما همین که پایم را ازنردبان گذاشتم پایین، یکی گوشی موبایلش را گرفت سمتم که با من سلفی بیندازد! باورم نمی شد در آن لحظه فکر عکس انداختن با من بوده باشد. چقدر طول کشید که برگشتید به ایستگاه؟ حدود یک ساعت ماندیم و بعد برگشتیم به ایستگاه خودمان و تمام طول مسیر هم گریه می کردیم. یک موضوعی که الآن مطرح می شود بحث تجهیزات است. شما مشکلی در این زمینه داشتید؟ به نظرم تجهیزات نقصی نداشت و آنچه که بیش از همه اذیت کرد، عدم وجود زیرساخت های ایمنی بود.یکی از مغازه ها آن قدر حریق داشت که با سرلوله ای با د B 2800لیتر آب در دقیقه خاموش نمی شد. گفته می شود که گازوییل نمی ترکد. پس این صداهای انفجاری که شاهدان عینی می گفتند از کجا می آمده؟ به نظرم انفجارها مربوط به گازپیک نیکی ها می شد. من خودم در پشت شیشه بعضی از مغازه ها، 10 گاز پیک نیکی دیدم. به این ها مخازن کولرهای گازی و گاز یخچال مغازه را هم اضافه کنید که هرکدامشان در آن فشار و دما قابلیت انفجار داشت. مگر آتش در مرحله اول خاموش نشده بود؟ چرا دوباره شعله ور شد؟ چرا بار اول خاموش شد اما بار حریق، فوق العاده زیاد بود. مغازه ها به میزان زیادی پارچه داشتند و حجم آتش وحشتناک بود.من هشت سال است که آتش نشان هستم و حریق و فروریختن ساختمان های زیادی را دیده ام اما با این قابل مقایسه نبودند. مهم تر از همه این بود که نفرات ما هنوز داخل ساختمان بودند. هیچ وقت فکر نمی کردم که ساختمان بریزد و نفراتمان نتوانسته باشند از آن خارج شوند. هنوز هم برای مان قابل باور نیست. ماجرای این عکس چی بود؟ چرا این پست اینستاگرامتان را گذاشتید؟ من خیلی اهل فضای مجازی نیستم و در اینستاگرام هم فعالیت محدودی دارم. من این عکس را برای مادرم گذاشتم.هرچه که با او صحبت می کردم و می گفتم که حالم خوب است باور نمی کرد. این عکس را وقتی رسیدیم ایستگاه گرفتم و به او گفتم که عکسم را ببین که حالم خوب است. در اینستاگرام هم گذاشتم که بقیه دوستان و آشنایانم از سلامتم مطمئن شوند چون واقعا در شرایطی نبودم که حوصله پاسخگویی به تلفن را داشته باشم. اما وقتی دیدم که چه اندازه آن عکسم در فضای مجازی پخش شد، شوکه شدم. شغل شما نهایت ایثار است و حتی فکر کردن به این شغل در تصورات خیلی ها نمی گنجد.خانواده شما با این شغل مشکلی ندارند؟ خصوصا بعد از این اتفاقات... اتفاقا بیشتر اعضای خانواده های ما با این شغل مشکل دارند.واقعیت این است که حقوقی که بچه ها برای این کار می گیرند اگرچه از نظر میزان با مشاغل اداری برابری می کند اما از نظر سختی کار و ریسک بالای شغل، قابل قیاس با هیچ کار دیگری نیست.اما آتش نشانی شغل نیست، به معنای واقعی کلمه عشق است. الان نظرتان نسبت به شغل آتش نشانی عوض نشده؟ به کارم نه، اما به خیلی چیزهای دیگر چرا. اگر تا قبل از این خیلی چیزها برایم مهم بود، الان در نظرم کوچک ترین اهمیتی ندارند چون من لحظه آخر را دیده ام. لحظه ای که دیگر هیچ چیز مهم نیست. الآن سه روز از حادثه پلاسکو می گذرد. اولین تصویری که با یادآوری آن حادثه در ذهنتان نقش می ‍ بندد چیست؟ تصویر رفقای جامانده مان زیر آوار. همه تلاش کردیم. بچه ها مردانگی کردند اما ساختمان نامردی کرد. می دانستید که فیلم و تصویر شما تا این حد در فضای مجازی پخش شده است؟ نه نمی دانستم؛ اما واقعیت این است که خیلی هم برایم مهم نیست. این چند روز اخیر حجم پیام ها و کامنت ها آن قدر زیاد شده که حس می کنم حریم زندگی شخصی ام دچار تعرض شده است. حتی شاید اینستاگرامم را پاک کنم. بعد از ماجرای پلاسکو شاهد دلجویی عاطفی شدید و ابراز همدردی از ته قلب مردم با آتش نشانان بودیم. خیلی ها به دیدنتان آمدند. برای ایستگاه ها و آتش نشانان گل آوردند. با دیدن این حجم از قدرشناسی مردم، چه حسی به شما دست می دهد؟ برایمان بی اندازه قابل احترام و با ارزش است. اما ای کاش همان قدر که برای دلجویی از ما می آیند، به فکر ایمنی خودشان قبل حادثه هم باشند. به این فکر کنند که آیا در خانه یک کپسول اطفای حریق دارند؟ آیا می دانند که اگر ساختمانشان آتش گرفت راه خروج از آن کدام است؟ کلید خروجی هایی مانند پشت بام را دارند؟ تمام این ها نکاتی است که به آن توجهی ندارند و از همین حیث آسیب های زیادی می بینند و خسارات بی شماری متوجه شان می شود. امیدوارم مردم بعد از این حادثه و با دیدن ابعاد جبران ناپذیر آن بیشتر به فکر ایمنی و حراست از زندگی شان باشند.